کد مطلب:326151 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:253
عباس افندی (ملقب به عبدالبهاء)
او فرزند زن نخست میرزا حسین علی، موسوم به نوابه است. عباس افندی بعدها القاب سركار آقا و ابن البها گرفت. بهاء الله از زن دیگرش، مهد علیا، سه فرزند داشت كه محمد علی افندی یكی از آن ها بود.
بنابر لوح عهدی [مساوی وصیت نامه ی بهاء الله] قرار بود بعد از درگذشت بهاء، ابتدا عباس و بعد محمد علی زمامدار اهل بهاء شوند؛ اما بعد از مرگ پدر، میان فرزندان جدایی افتاد و بر یكدیگر شوریدند و همان ماجرایی كه میان یحیی صبح ازل و بهاء الله رخ داده بود، میان فرزندان بهاء الله اتفاق افتاد به گونه ای كه عباس افندی برادر و پیروان او را «ناقض اكبر» [مساوی پیمان شكن بزرگ] نامید و خویشتن و پیروانش را «ثابتین» [مساوی استواران بر امر مبارك] پنداشت. از آن سو هم محمد علی، عباس افندی را به القابی چون: «رئیس المشركین» و «ابلیس» مفتخر ساخت. در پی این توهینات و
تعارفات خانوداگی، عباس افندی برادر و مریدانش را با القاب پشه و سوسك و كرم خاكی و خفاش و جغد و كلاغ و روباه و گرگ و!... باقی درندگان مفتخر ساخت و خویشتن را بلبل و طاووس نامید [1] .
میرزا محمد علی هم كم نیاورد و جناب ابن البهاء را گوساله و الاغ دو پا! خوانده، خود را غضنفر الله (شیر خدا) لقب داد و سرانجام این سخنان زشت و ناپسند بدانجا انجامید كه عباس افندی اعلام داشت كه ناقضین بسیاری از الواح و آثار بهاء را سرقت! كرده و در آن ها دست برده اند و از همه بدتر آن كه صورت نماز نه ركعتی بهائیت را به همراه احكام متمم كتاب اقدس دزدیده و آئین نازنین را ناقص كرده اند و هنوز این عبادت عظمی مفقود می باشد [2] و این جا است كه انسان از پیش بینی نادرست و فرجام اندیشی بر خلاف جناب بهاء به شگفت می آید؛ به ویژه اگر این كلام را نیز از سر كار آقا دیده باشد كه:
... انصاف باید داشت از نفسی كه در تربیت اولاد و عیال و آل عاجز مانده، چگونه امید تربیت اهل آفاق نماییم و آیا در این قضیه ذره ای شبهه و تردید است؟ لا والله [3] .
بنابر لوح عهدی [مساوی وصیت نامه ی بهاء الله] قرار بود بعد از درگذشت بهاء، ابتدا عباس و بعد محمد علی زمامدار اهل بهاء شوند؛ اما بعد از مرگ پدر، میان فرزندان جدایی افتاد و بر یكدیگر شوریدند و همان ماجرایی كه میان یحیی صبح ازل و بهاء الله رخ داده بود، میان فرزندان بهاء الله اتفاق افتاد به گونه ای كه عباس افندی برادر و پیروان او را «ناقض اكبر» [مساوی پیمان شكن بزرگ] نامید و خویشتن و پیروانش را «ثابتین» [مساوی استواران بر امر مبارك] پنداشت. از آن سو هم محمد علی، عباس افندی را به القابی چون: «رئیس المشركین» و «ابلیس» مفتخر ساخت. در پی این توهینات و
تعارفات خانوداگی، عباس افندی برادر و مریدانش را با القاب پشه و سوسك و كرم خاكی و خفاش و جغد و كلاغ و روباه و گرگ و!... باقی درندگان مفتخر ساخت و خویشتن را بلبل و طاووس نامید [1] .
میرزا محمد علی هم كم نیاورد و جناب ابن البهاء را گوساله و الاغ دو پا! خوانده، خود را غضنفر الله (شیر خدا) لقب داد و سرانجام این سخنان زشت و ناپسند بدانجا انجامید كه عباس افندی اعلام داشت كه ناقضین بسیاری از الواح و آثار بهاء را سرقت! كرده و در آن ها دست برده اند و از همه بدتر آن كه صورت نماز نه ركعتی بهائیت را به همراه احكام متمم كتاب اقدس دزدیده و آئین نازنین را ناقص كرده اند و هنوز این عبادت عظمی مفقود می باشد [2] و این جا است كه انسان از پیش بینی نادرست و فرجام اندیشی بر خلاف جناب بهاء به شگفت می آید؛ به ویژه اگر این كلام را نیز از سر كار آقا دیده باشد كه:
... انصاف باید داشت از نفسی كه در تربیت اولاد و عیال و آل عاجز مانده، چگونه امید تربیت اهل آفاق نماییم و آیا در این قضیه ذره ای شبهه و تردید است؟ لا والله [3] .
[1] مكاتيب جلد يكم صفحه 442 و 443 و نيز مكاتيب جلد دوم صفحه 234 و الواح وصايا چاپ مصر صفحه 9 و توقيعات مباركه جلد يكم صفحه 132.
[2] معلوم مي شود كه ميرزا حسين علي در تمام عمر حتي يك بار هم اين نماز را نخوانده بود تا عباس و ديگر مريدان فرا گيرند و محتاج ورق پاره هاي محمد علي نشوند.
[3] مكاتبات جلد دوم صفحه 182.